ÇELİŞKİLER İÇİNDE BİR KALEM

Gazetecilik, hele de köşe yazarlığı, sadece kalemi oynatmak değildir.

Yazdığınız her cümlenin bir omurgası, bir duruşu olmalıdır. Çünkü söz uçar, yazı kalır.

Bugün köşelerden ahkâm kesen bazı kalemlere bakıyorum; yaşını başını almış, memurluktan emekli olmuş kişiler, gazete ve internet sitelerinde yazmaya devam ediyor.

Yazsınlar elbette, kimsenin buna itirazı olamaz. Fakat sorun şu ki, bu yazılar arasında öyle bir çelişki var ki insan ister istemez soruyor: “Bu kadar kısa sürede fikriniz nasıl bu kadar değişti?”

Bu arada yanlış anlaşılmasın, işini iyi yapanlara elbette sözüm yok. Memurluktan emekli olmuş nice gazeteci ve köşe yazarı meslektaşlarımız var ki; inanın dürüst ve sarsılmaz çizgileriyle, kendilerini gazeteci ya da köşe yazarı zanneden menfaatperestlere ayakta ders verirler!

Dönelim yine konumuza. Yaklaşık bir yıl önce aynı kişi, kamu yöneticileri, iş insanları ve siyasilere yönelik bel altı vuruşları ahlaka aykırı buluyordu.

Özel hayatın kutsallığından, etik değerlerden, hatta duyumlara bile itibar edilmemesi gerektiğinden dem vuruyordu. Dedikodunun, iftiranın, kulaktan dolma bilgilerin ne kadar tehlikeli olduğunu uzun uzun anlatıyordu.

Ama bugün geldiğimiz noktada, aynı kalemin yazdıklarına bakıyoruz: dedikodudan ibaret satırlar, ahlaki ölçüleri hiçe sayan cümleler ve en önemlisi kendi geçmiş sözleriyle taban tabana zıt bir tavır.

Dün “ayıp” dediğine bugün sarılıyor, dün “etik dışı” dediğini bugün kendisi yapıyor.

Köşe yazarlığı bir sorumluluk işidir. Dün söylediğini bugün inkâr etmek, yarın tam tersini savunmak okura da, mesleğe de saygısızlıktır.

Çünkü toplumun hafızası sandığınız kadar kısa değil. İnsanlar yazdıklarınızı hatırlıyor, sözlerinizi saklıyor.

Kısacası, kalem sahibi olmak kolaydır ama kalemin ağırlığını taşımak zordur. Çelişkiler içinde yazmak, günü kurtarır belki ama itibarı törpüler. Evet, kalemin ağırlığını taşımak zordur!

Tokmak vurmaya devam edecek, takipte kalın lütfen.